ยังมีตรอกสายหนึ่งที่ทั้งมืดทั้งแคบ ทั้งยังไม่มีดวงไฟส่องทางให้ความสว่างแม้แต่น้อย ดังนั้นเมื่อถึงยามค่ำคืน การเดินทางในตรอกแห่งนี้จึงเป็นไปด้วยความยากลำบาก
คืนวันหนึ่ง มีพระรูปหนึ่งเดินผ่านเข้ามายังตรอกดังกล่าวเพื่อมุ่งหน้าไปยังอาราม ทว่าด้วยความที่ตรอกนี้มืดมิดกระทั่งนิ้วมือทั้งห้าของตนเองยังไม่อาจมองเห็นได้ เมื่อเดินไปเรื่อยๆ พระรูปนี้จึงทั้งเดินไปชนผู้อื่น และถูกผู้อื่นเดินมาชนไม่หยุดหย่อน สร้างความลำบากยิ่งนัก
เมื่อชายป่วยหนักสองคน ต้องมาร่วมชะตากรรมอยู่ในห้องพักฟื้นเดียวกันที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง จึงมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ได้นอนเตียงคนไข้ริมหน้าต่างซึ่งมีแค่บานเดียว
คนป่วยที่ได้เตียงริมหน้าต่างต้องลุกขึ้นนั่งเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงทุกบ่าย เพื่อให้เกิดการระบายของเสียจากปอดสะดวกขึ้น ขณะที่ คนป่วยอีกมุมหนึ่งต้องนอนจมอยู่บนเตียงตลอดเวลา แต่ถึงอย่างนั้น.. เขาทั้งสองก็มักมีเรื่องพูดคุยแลกเปลี่ยนกันเสมอ
ทุกบ่าย.. เมื่อชายข้างหน้าต่างลุกขึ้นนั่ง เขาจะบรรยายทุกสิ่งทุกอย่างที่มองเห็นผ่านหน้าต่างบานนั้นให้เพื่อนร่วมห้องฟัง จึงทำให้ผู้ฟังรู้สึกมีความสุขกับช่วงเวลาหนึ่งชั่วโมงดังกล่าวอย่างยิ่ง เพราะนั่นไม่เพียงทำให้โลกของเขากว้างขึ้น แต่กิจกรรมและสีสันจากโลกข้างนอกยังช่วยให้เขารู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นอีกด้วย
………………………………………………….….
แม่ของผมชอบทำอาหาร…
คืนหนึ่งหลังจากที่แม่ทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน แม่กลับบ้านมาด้วยความเหนื่อยล้า และทำอาหารเย็นให้เราปกติ ที่โต๊ะอาหาร แม่วางจานที่มีปลาทูไหม้เกรียม บนโต๊ะต่อหน้า พ่อ และทุกๆคน….
ผมรอว่าแต่ละคนจะว่าอย่างไร…..
แต่…พ่อไม่พูดอะไร และตั้งหน้าตั้งตา กินปลาทูไหม้ตัวนั้น และหันมาถามผมว่าที่โรงเรียนเป็นอย่างไรบ้าง