ฉันโง่

ระหว่างการเล่นแกล้ง นักเรียนคนหนึ่งแปะกระดาษไว้ที่หลังเพื่อน พร้อมเขียนว่า “ฉันโง่” และบอกเพื่อนในห้องคนอื่นว่า อย่าบอกเขาเด็ดขาด

เพื่อน ๆ ในห้องจึงหัวเราะคิกคักเป็นระยะ…

จนถึงคาบบ่าย เป็นวิชาคณิตศาสตร์ คุณครูเขียนโจทย์ยาก ๆ ไว้บนกระดาน

ไม่มีใครตอบได้เลย ยกเว้นเด็กชายที่ถูกแปะป้ายหลังนั้น

ท่ามกลางเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ เขาเดินออกไปหน้ากระดานแล้วแก้โจทย์ได้สำเร็จ

ครูจึงขอให้ทุกคนปรบมือให้เขา และเดินไปดึงกระดาษที่หลังออก

ครูกล่าวกับเขาว่า

“ดูเหมือนเธอจะไม่รู้เลยนะ ว่ามีใครแปะกระดาษอะไรไว้ที่หลังเธอ”

จากนั้นครูหันไปพูดกับเพื่อนทั้งห้องว่า

“ก่อนจะลงโทษพวกเธอ ฉันอยากบอก 2 เรื่องนี้ให้จำไว้”

หนึ่ง ตลอดชีวิตของพวกเธอ จะมีคนแปะป้ายให้ด้วยคำพูดแย่ ๆ เพื่อหยุดความก้าวหน้าของพวกเธอ

ถ้าเด็กคนนี้รู้ว่ามีกระดาษแปะหลัง เขาอาจไม่กล้าลุกขึ้นไปตอบคำถามเลยก็ได้

สิ่งที่พวกเธอต้องทำในชีวิต คือไม่สนใจป้ายพวกนั้น แล้วคว้าโอกาสทุกครั้งเพื่อเรียนรู้ เติบโต และพัฒนาตัวเอง

สอง สิ่งที่เกิดขึ้นแสดงชัดเจนเลยว่า ในพวกเธอไม่มีใครเป็นเพื่อนแท้ของเขาเลย เพื่อนแท้ไม่ใช่เรื่องจำนวน แต่คือความภักดีและจริงใจที่มีต่อกัน

ถ้าไม่มีเพื่อนที่คอยปกป้อง คอยดูแล และห่วงใยแม้ลับหลัง พวกเธออยู่คนเดียวยังจะดีกว่า

จงเป็นเพื่อนที่คอยดูแลกันและกันเสมอ

Lovers of Humanity

้เจาะเวลาหาอดีต ถอดความ