คุณครูในโรงเรียนสอนเด็กอนุบาลแห่งหนึ่งตัดสินใจที่จะให้เด็กนักเรียนในชั้นของเธอเล่นเกมได้ ดังนั้นเธอจึงบอกให้เด็กนักเรียนแต่ละคนในชั้นนำมันฝรั่งใส่ถุงพลาสติกมาจำนวนหนึ่ง บนมันฝรั่งแต่ละหัวให้เขียนชื่อคนที่รังเกียจไว้ ดังนั้นจำนวนหัวมันฝรั่งที่เด็กนักเรียนใส่ไว้ในถุงของเขาจะขึ้นกับจำนวนคนที่เขารังเกียจไม่ชอบ
นานมาแล้ว ได้ยินมาว่ามีหินวิเศษอยู่ชนิดหนึ่ง ถ้าผู้ใดที่ได้ครอบครอง จะสามารถนำไปแตะกับสิ่งของอะไรก็ได้ สิ่งนั้นจะกลายเป็นทองคำ ทำให้ชายผู้หนึ่งเกิดความสนใจ อยากจะเปลี่ยนแปลงชีวิตให้เป็นคนร่ำรวยขึ้นมา จึงตามหาหินก้อนนั้นเป็นการใหญ่
เมื่อวันก่อนได้ฟังธรรมะจากอาจารย์วิโรจน์ ฤทธิ์ลิขิต อาจารย์ได้เล่าเรื่อง
ของ อาแปะคนหนึ่งให้ฟัง น่าสนใจมาก
เรื่องมีอยู่ว่า มีอาแปะคนหนึ่ง เลี้ยงม้าตัวเมียไว้ 1 ตัว อาชีพของแกคือ
นำม้าตัวเมียไปจ้างผสมพันธุ์ และเมื่อได้ลูกม้า แกก็จะนำลูกม้าไปขาย
วันหนึ่งเณรน้อยเจ้าปัญญา มาหาพระอาจารย์ ….“พระอาจารย์ คุณค่าในตัวของข้าคืออะไร ”
พระอาจารย์ “ไปสวนหลังบ้านเก็บก้อนหินก้อนใหญ่มา 1 ก้อน เอาไปวางขายที่ตลาด ถ้ามีคนถามราคา ไม่ตอบ แค่ชู 2 นิ้ว ถ้าเขาต่อรอง อย่าขาย เอากลับมา อาจารย์จะบอกเองว่า คุณค่าในตัวของเจ้าคืออะไร”
ครั้งหนึ่ง มีกลุ่มของลูกกบตัวเล็ก ๆ กลุ่มหนึ่ง ได้มาจัดการแข่งขัน เพื่อจะปีนขึ้นไปยอดเสาไฟฟ้าแรงสูง มีกลุ่มชนชาวกบมากมาย มารอชม และเชียร์การแข่งขันครั้งนี้
การแข่งขันเริ่มขึ้น พูดอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีชนชาวกบตัวใด จะเชื่อว่ากบตัวเล็ก ๆ เหล่านี้จะปีนขึ้นไปจนถึงยอดได้ มีเสียงพูดลอยมาให้ได้ยินเป็นต้นว่า “เขาไม่มีทางจะขึ้นไปถึงยอดหรอก มันยากลำบากขนาดนั้น” หรือ “เขาไม่มีโอกาสจะประสบความสำเร็จหรอก เสามันสูงขนาดนั้น”
มีร้านค้าแห่งหนึ่ง ติดประกาศขายลูกสุนัข 7 ตัว เมื่อรู้ข่าว ก็มีเด็กๆ แวะเวียนเข้ามาเล่น มาชมลูกสุนัขทุกวัน แต่ก็ยังไม่มีใครตกลงใจซื้อ เพราะเป็นสุนัขพันธุ์ดี มีราคาค่อนข้างแพง
วันหนึ่ง ขณะที่เจ้าของร้านกำลังยุ่งอยู่กับการขายของอื่นๆ ให้แก่ลูกค้าในร้าน เด็กชายหน้าตาน่าเอ็นดูคนหนึ่ง ก็มากระตุกชายเสื้อเขา เขาก้มลงมอง และถามว่ามีอะไรให้ช่วยหรือไม่
หมาป่าตัวหนึ่งชอบแอบมาจับกระต่ายกินอยู่เสมอๆ พ่อกระต่ายจึงบอกกับแม่กระต่ายว่า “เดี๋ยวฉันจะไปขอให้เพื่อนๆ ช่วยจัดการกับเจ้าหมาป่า” แล้วพ่อกระต่ายก็ไปหาช้าง
“ช้างเพื่อนรัก..ช่วยเอางวงกับงาไปกำจัดหมาป่าให้ทีเถอะ มันคอยจ้องจะกินฉันอยู่”
พ่อช้างตอบว่า “เสียใจเพื่อนรัก ฉันไม่ว่าง ฉันต้องรีบไปอาบน้ำก่อน” แล้วช้างก็เดินหนีไป
พ่อกระต่ายก็ไปหาวัวกระทิง “กระทิงเพื่อนรัก..ช่วยเอาเขาแหลมๆ ไปกำจัดหมาป่าให้ทีเถอะ มันคอยจ้องจะกินฉันอยู่”
ในสมัยหนึ่ง กลุ่มชนในเมืองสาวัตถีมักจะชักชวนกันไปทำบุญเป็นพวกๆ เสมอๆ และในวันหนึ่งพระศาสดาได้ทรงกระทำการอนุโมทนาว่า
“อุบาสกและอุบาสิกาทั้งหลาย บุคคลบางคนในโลก ถวายทานด้วยตนเอง แต่ไม่ได้ชวนคนอื่นๆให้ถวายพร้อมกัน บุคคลจำพวกดังกล่าวนั้น ตายไปแล้วจะได้ทรัพย์สมบัติมาก แต่ไม่ได้บริวารและหมู่คณะ บุคคลบางคนไม่ได้ถวายเอง แต่ชักชวนให้คนอื่นๆถวายทาน บุคคลคนนั้นจะไม่ได้โภคะ จะไม่ได้ทรัพย์สมบัติ แต่จะเพรียบพร้อมด้วยบริวาร บุคคลบางคนไม่ถวาย แถมยังไม่ชักชวนคนอื่นๆให้ถวาย บุคคลนั้นตายไปเกิดใหม่จะไม่ได้อะไรๆในที่ที่เกิดเลย แต่จะเป็นขอทานซึ่งจะเคี้ยวกินของเป็นเดนของคนทั่วไป แต่ถ้าบุคคลชักชวนเพื่อนๆทำบุญ แล้วยังทำบุญเนืองนิตย์ บุคคลนั้น จะได้ทั้งทรัพย์และบริวารมากมาย (เศรษฐี)”
ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งมีสองพ่อลูกคนโม่แป้งเป็นเจ้าของโรงสีแต่ยากจนมากอยู่ครอบครัวหนึ่ง และปีนี้ด้วยจะเป็นเพราะเคราะห์หามยามร้าย บรรดาลให้ต้องหนักขึ้นมามากกว่าเก่าเข้าไปอีก เพราะเท่าที่ผ่านมาก็จนแสนที่จะจนอยู่แล้ว และยังมาปีนี้ด้วยฝนฟ้าก็ไม่ยอมตกลงมาให้เลยสักนิด พื้นดินจึงเกิดความแห้งแล้ง และจึงเป็นผลให้ต้นข้าวสาลี ที่เมื่อก่อนพอจะมีพวกชาวนานำมาโม่เป็นแป้งนั้นอยู่บ้าง ก็เกิดเหี่ยวเฉาและ ตายเสียจนหมดทุกไร่ไป สองพ่อลูกจึงต้องหนักใจด้วยไม่มีใครนำข้าวสาลีมาสีเป็นแป้งเลยสักเจ้าเดียว ลูกชายได้พูดบอกกับพ่อว่า ” พ่อ ๆ แม้แต่แป้งที่จะมาทำเป็นขนมปังใช้กินกัน ก็หมดแล้วนะ จะทำยังไงดีล่ะ ” พ่อจึงพูดขึ้นว่า ” ต้นสาลีก็ตาย หมด ไม่มีใครจะเอามาโม่แล้วด้วย เฮ่อ..กลุ่มใจดีแหละ แต่..เดียวก่อน เรายังมีลาอยู่นี่ไง ไม่มีแป้งโม่ เจ้าลานี่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมี เราเอาลานี่ไปขายแลกเอาเงินมาใช้กินกันดีกว่า “
ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชาวนาคนหนึ่งเลี้ยงลาไว้ตัวหนึ่งซึ่งแก่มากแล้ว วันหนึ่งชาวนาได้พาเจ้าลาแก่ออกไปข้างนอก ด้วยความโง่เขลาของมัน เดินซุ่มซ่ามไปตกบ่อแห่งหนึ่ง มันร้องครวญครางเป็นเวลาหลายเพลา ชาวนาเองก็พยายามใคร่ครวญหาวิธีที่จะช่วยมันขึ้นมา