ในสมัยหนึ่ง กลุ่มชนในเมืองสาวัตถีมักจะชักชวนกันไปทำบุญเป็นพวกๆ เสมอๆ และในวันหนึ่งพระศาสดาได้ทรงกระทำการอนุโมทนาว่า
“อุบาสกและอุบาสิกาทั้งหลาย บุคคลบางคนในโลก ถวายทานด้วยตนเอง แต่ไม่ได้ชวนคนอื่นๆให้ถวายพร้อมกัน บุคคลจำพวกดังกล่าวนั้น ตายไปแล้วจะได้ทรัพย์สมบัติมาก แต่ไม่ได้บริวารและหมู่คณะ บุคคลบางคนไม่ได้ถวายเอง แต่ชักชวนให้คนอื่นๆถวายทาน บุคคลคนนั้นจะไม่ได้โภคะ จะไม่ได้ทรัพย์สมบัติ แต่จะเพรียบพร้อมด้วยบริวาร บุคคลบางคนไม่ถวาย แถมยังไม่ชักชวนคนอื่นๆให้ถวาย บุคคลนั้นตายไปเกิดใหม่จะไม่ได้อะไรๆในที่ที่เกิดเลย แต่จะเป็นขอทานซึ่งจะเคี้ยวกินของเป็นเดนของคนทั่วไป แต่ถ้าบุคคลชักชวนเพื่อนๆทำบุญ แล้วยังทำบุญเนืองนิตย์ บุคคลนั้น จะได้ทั้งทรัพย์และบริวารมากมาย (เศรษฐี)”
