รถเมล์เที่ยวแรก

ตอนที่ฉันกำลังจะเข้านอนก็ปาเข้าไป 5 ทุ่มแล้ว นอกหน้าต่างยังคงมีหิมะลงปรอยๆอย่างต่อเนื่อง
ฉันขดตัวอยู่ในผ้าห่ม เอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงมาดู
“ตายแล้ว ถ่านหมดเหรอเนี่ย!”
ฉันไม่ได้ซื้อถ่านมาสำรองด้วยสิ อากาศหนาวขนาดนี้ ฉันไม่ออกไปซื้อให้หนาวหรอก!

ฉันโทรศัพท์ทางไกลไปหาแม่
“แม่คะ นาฬิกาปลุกของหนูถ่านหมด พรุ่งนี้เช้าหนูมีประชุมใหญ่ที่บริษัท แม่ช่วยโทรหาหนูตอนหกโมงเช้าได้ไหมคะ?”
เสียงแหบๆของแม่ตอบกลับมาว่า
“ได้จ้าคนดีของแม่ นอนเถอะนะ!”

เสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมดังขึ้นมาทำให้ฉันผวาดื่นจากฝันดี นอกหน้าต่างยังมืดอยู่เลย เสียงของแม่บอกว่า
“เสี่ยวจวี๋ ตื่นได้แล้วลูก วันนี้ลูกต้องไปประชุมแต่เช้านะ!”
ฉันมองไปที่นาฬิกาข้อมือ นี่มันเพิ่งตีห้าสี่สิบเอง ฉันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที
“โธ่แม่! หนูบอกให้แม่ปลุกหนูตอนหกโมงไง หนูยังนอนไม่อิ่มเลย ทำไมแม่รีบโทรมาล่ะ!”
ไม่มีเสียงตอบจากแม่…… ฉันจึงตัดสายทิ้งไป

ฉันลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว แล้วก็ออกจากบ้าน
อากาศหนาวจริงๆ เลย ดูสิ! หิมะลงมาไม่หยุด มองไปทางไหนก็ขาวมัวๆไปหมด
ฉันนั่งย่ำเท้ากับที่อยู่บนม้านั่งรอรถเมล์
ข้างๆ ป้ายรอรถเมล์ มีชายหญิงชราผมขาวคู่หนึ่งยืนรอรถเมล์เหมือนกัน
ฉันได้ยินผู้เป็นสามีพูดกับภรรยาว่า
“เธอนี่แย่จริงๆเลย ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน ปลุกฉันตื่นแต่เช้า เห็นไหมล่ะ รอตั้งนานแล้วนะ!”
“ใช่สิ! รถเมล์เที่ยวแรกต้องรออีก 5 นาทีถึงจะมา” ฉันคิดในใจ

อีกสักครู่หนึ่ง รถเมล์เที่ยวแรกก็มาจอดเทียบป้าย ฉันรีบวิ่งขึ้นรถ
โชเฟอร์คนนี้ยังหนุ่มอยู่เลย เมื่อเขาเห็นฉันขึ้นรถเสร็จแล้ว ก็ขับรถออกจากป้ายทันที
“นี่คุณ! โชเฟอร์คะ ข้างล่างยังมีคนแก่สองคนรออยู่นะ แกรอมาตั้งนานแล้ว อากาศก็หนาว ทำไมคุณไม่รอแกสักนิดล่ะ!”
ชายหนุ่มคนนั้นพูดอย่างมีชีวิตชีวาว่า
“นั่นนะพ่อแม่ผมเอง วันนี้ผมขับรถเมล์เป็นครั้งแรก แกก็เลยมารอดูผมนะครับ!”

เสียงข้อความของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น พ่อส่งข้อความมาแต่เช้า
“ลูกหนู แม่บอกว่าขอโทษลูกหนูด้วย แม่เขาไม่ดีเอง แต่ลูกรู้ไหม หลังจากได้รับโทรศัพท์ของลูก แม่เค้าก็หลับๆตื่นๆ เค้าก็เลยตื่นตั้งแต่เช้ามืด กลัวว่าจะปลุกหนูไม่ทันหกโมงเช้า… ”
เมื่อฉันอ่านข้อความเสร็จก็น้ำตาร่วง….
“แม่คะ หนูขอโทษ…”

สุภาษิตบทหนึ่งของชาวยิวกล่าวว่า
“ตอนที่พ่อให้ของแก่ลูกชาย ลูกชายจะหัวเราะ
ตอนที่ลูกชายให้ของแก่พ่อ พ่อจะร้องไห้”
คุณเคยทำให้พ่อแม่ร้องไห้ด้วยสาเหตุอะไร? เพราะดีใจหรือเพราะเสียใจ!

ที่มา: นุสนธิ์บุคส์