“ซื่อสัตย์ “ ถูก หนุ่มน้อยนามว่า “ฉลาด” ทิ้งลงทะเล
ซื่อสัตย์พยายามว่ายน้ำจนมาถึงเกาะแห่งหนึ่ง
เมื่อขึ้นฝั่งได้ ซื่อสัตย์ ก็นอนพักอยู่บนหาดทราย มันพยายามคิดหาวิธีที่จะกลับขึ้นฝั่ง สิ่งที่ซื่อสัตย์หวังก็คือจะมีเรือของใครผ่านมาทางนี้บ้าง
อยู่ๆ ซื่อสัตย์ก็ได้ยินเสียงเพลงแววมาแต่ไกล มันรีบลุกขึ้นและมองไปยังต้นเสียงนั้น มีเรือลำหนึ่งกำลังมุ่งมายังเกาะนี้ บนเรือลำนั้นมีธงผืนเล็กโบกสะบัดอยู่ บนธงนั้นเขียนคำว่า “ความสุข” ที่แท้เป็นเรือของความสุขนั่นเอง
พ่ออายุเยอะกว่าฉัน 50 ปี พ่อมีฉันตอนที่อายุมากแล้ว
วันที่ฉันเกิด พ่อเลี้ยงญาติพี่น้อง 10 โต๊ะ
ตอนที่ฉันอายุได้ 8 ขวบ
พ่ออายุ 58 ปี หัดขี่มอเตอไซค์ แล้วตัดสินใจซื้อมอเตอร์ไซค์ 1 คัน เพื่อไปรับฉันจากการเรียนขิมหลังจากเลิกโรงเรียน ไม่งั้น ฉันคงต้องนอน 5 ทุ่มทุกวันเป็นแน่
ตอนที่ฉันอายุได้ 10 ขวบ พ่ออายุ 60 ปี
หลังจากเกษียณได้ 3 วัน พ่อก็ไปรับจ้างซ่อมรองเท้าที่ตลาด
เพื่อนของพ่อต่างก็แปลกใจในสิ่งที่พ่อทำ
“เหล่าหวง เงินบำเหน็จไม่พอใช้เหรอ? อายุขนาดนี้แล้วจะมาซ่อมรองเท้าอีกทำไม?”
พ่อทำงานไปยิ้มไป
“ยังหนุ่มอยู่เลย อยู่บ้านเฉยๆ เดี๋ยวโรคภัยก็ถามหา”
ฉันฟังอยู่ ก็รู้สึกสงสารพ่อจัง
เรือสำราญลำหนึ่งเจอมรสุมทางทะเล
บนเรือมีสามีภรรยาคู่หนึ่ง กระเสือกกระสนมาถึงเรือชูชีพ
บนเรือชูชีพมีเพียงที่ว่างที่เดียว
ทันใดนั้น…..สามีผลักภรรยาไปข้างหลัง
ตัวเองโดดขึ้นไปบนเรือชูชีพ
ภรรยายืนอยู่บนเรือที่ค่อยๆจมลง
ตะโกนไปที่สามีประโยคหนึ่งว่า……………….
1. Share your knowledge. It’s a way to achieve immortality.
จงแบ่งปันความรู้ของคุณ เพราะมันเป็นทางเดียวที่จะทำให้มันคงอยู่ตลอดไป
2. When someone asks you a question you don’t want to answer, smile and ask, Why do you want to know?
เมื่อเจอคำถามที่ไม่อยากตอบ แค่ยิ้มให้ผู้ถาม และถามกลับไปว่า “คุณอยากรู้ไปทำไมเหรอ?”
3. Never laugh at anyone’s dreams.
อย่าดูถูกเยาะเย้ยความฝันของคนอื่น
4. Read more books and watch less TV.
ดูทีวีให้น้อยลง อ่านหนังสือให้มากขึ้น
5. Remember the three R’s: Respect for self, Respect for others, Responsibility for all your actions.
จดจำสามอย่างที่สำคัญ: จงนับถือตัวเอง นับถือผู้อื่น และรับผิดชอบการกระทำทุกอย่างของตน
6. Spend some time alone.
ใช้เวลาอยู่กับตัวเองบ้าง
หญิงโสดคนหนึ่งย้ายบ้านใหม่
พบว่าข้างบ้านเป็นครอบครัวยากจน
ประกอบด้วยแม่หม้ายและลูกอีกสองคน
อยู่มาคืนหนึ่ง ไฟฟ้าเกิดดับ หญิงคนนั้นจึงจุดเทียนไข
สักพักมีคนมาเคาะประตู เป็นเด็กข้างบ้านนั่นเอง
เด็กถามอย่างตื่นเต้นว่า
“คุณน้า ในบ้านมีเทียนไขไหม?”
วันหนึ่งเมื่อยังเด็ก แอนดี้น้องชายของฉันนั่งอยู่ที่มุมห้องนั่งเล่น …. ในมือข้างหนึ่งมีปากกาหนึ่งด้าม
ขณะที่ในมืออีกข้างหนึ่งก็ถือหนังสือสะสมราคาแพงของพ่อ แอนดี้คงจะปีนขึ้นไปหยิบจากบนชั้นหนังสือ….
เมื่อพ่อเดินเข้ามาในห้อง แอนดี้ก็ก้มหน้างุดและทำท่ากระสับกระส่าย
เขารู้ตัวดีเชียวละว่ากำลังทำผิดแม้จากระยะไกล ฉันก็เห็นรอยขีดเขียนเปรอะไปทั่วบนหน้าหนังสือของพ่อ
และตอนนี้แอนดี้ก็กำลังจ้องมองพ่อตาโตด้วยความหวาดหวั่น รอคอยที่จะถูกทำโทษ Read More
พ่อของเขาเสียชีวิตตอนที่เขาอายุได้เพียงห้าขวบ
เขาต้องออกจากโรงเรียนกลางคัน ขณะอายุ 16 ปี
ตอนอายุ 17 ปี เขาแสดงความสามารถพิเศษด้วยการตกงานติดต่อกันถึง 4 ครั้ง
เขาแต่งงานตอนอายุ 18 ปี ปีถัดมาเขาได้เป็นพ่อคน
แต่ชีวิตคู่ของเขาก็มีความ สุขอยู่ได้ไม่นานนัก อายุ 20 ปี
ภรรยาของเขาพาลูกสาวหนีไป
เพราะทนใช้ชีวิตกับ เขาไม่ได้
ช่วงอายุ 18-22 ปี เขาประกอบอาชีพเป็นคนขายตั๋วรถไฟแล้วก็ล้มเหลว
แต่เขาก็ยัง ต่อสู้กับชีวิตด้วยการหาโอกาสให้ชีวิต
แต่ทุกอย่างที่เขาทำก็ไม่วายล้มเหลว เหมือนเดิม
เขาเจอเธอในงานเลี้ยงแห่งนึง เธอดูโดดเด่นมาก และมีคนมากมายรุมล้อมเธอ
ในขณะที่เขาดูเป็นผู้ชายธรรมดาคนนึง ไม่มีใครใส่ใจเขาเลย
และหลังงานเลี้ยงเลิก เขาได้มีโอกาสชวนเธอไปทานกาแฟต่อ เธอประหลาดใจมาก
แต่ท่าทีที่สุภาพของเขา ทำให้เธอตอบตกลง
พวกเขานั่งในร้านกาแฟดีๆแห่งนึง เขาดูประหม่าจนพูดอะไรไม่ออก
เธอรู้สึกอึดอัดมาก จนคิดในใจว่า ได้โปรดให้ฉันกลับบ้านเหอะ
แต่ทันใดนั้น…..
แม่แก่มากแล้ว จนกลายเป็นเด็กไปอีกรอบ ทุกครั้งที่โทรศัพท์มา ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย แม่ก็มักจะถามว่า
“ลูกจะกลับบ้านเมื่อไหร่?”
แม่ไม่ได้คิดเลยว่าหนทางเป็นพันๆกิโล ฉันต้องเปลี่ยนรถตั้ง 3 รอบ แค่ทำงานและดูแลลูกๆ ฉันก็แทบจะแยกร่างไม่ทันอยู่แล้ว จะเอาเวลาที่ไหนกลับบ้าน หูของแม่ไม่ค่อยจะดีแล้ว ฉันต้องอธิบายซ้ำไปซ้ำมา แม่ก็ยังไม่เข้าใจ
“เมื่อกี้ลูกบอกว่าจะมาวันไหนนะ? บอกแม่อีกทีสิ!”
“ทำจืดแม่ก็ว่าไม่มีรสชาติ ตอนนี้ทำเค็มนิดหนึ่ง แม่ก็ว่ากินไม่ได้ แล้วจะเอายังไง!” ลูกสะใภ้พูด
เมื่อแม่เห็นลูกชายกลับมา ไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่กลืนข้าวเข้าปาก ลูกสะใภ้มองตามด้วยความโกรธ
เมื่อลูกชายลองชิมอาหารที่แม่กำลังกิน ก็พูดกับภรรยาว่า
“ผมบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าโรคของแม่กินเค็มมากไม่ได้?”
“เอาละ! ในเมื่อเป็นแม่ของคุณ วันหลังคุณก็ทำเองก็แล้วกัน” ลูกสะใภ้กล่าวด้วยความโมโห แล้วก็สะบัดหน้าเดินเข้าห้องไป
ลูกชายเรียกตามด้วยความจนใจ จากนั้นก็หันมาพูดกับแม่ว่า
“แม่ครับ ไม่ต้องกินหรอก เดี๋ยวผมต้มบะหมี่ให้แม่กินนะครับ”
“ลูกมีอะไรจะพูดกับแม่ไหม? ถ้ามีก็บอกแม่เถอะ อย่าเก็บไว้เลย” แม่เห็นอาการกังวลของลูกชาย