เรื่องที่1
หนูตัวหนึ่งตงลงไปในถังข้าวสาร แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือมันดีใจมาก มันคิดว่ามันโชคดี มันจึงกินขาวสารนั้นอย่างอิ่มหมีพีมัน กินแล้วก็นอน นอนแล้วก็กิน เป็นอยู่อย่างนี้กลายวัน
บันทึกของพ่อ บทเรียนชีวิตบทที่ 3
เย็นวันนั้น … หนูกำลังเล่นตุ๊กตาอยู่คนเดียว โดยมีพ่อนั่งอ่านหนังสืออยู่ห่างๆ
วิธีเล่นของหนูคือ หยิบตุ๊กตาเดินจากที่หนึ่งไปไว้อีกที่หนึ่ง พอหมดแล้วก็หยิบกลับมาไว้ที่เดิม
วนไปวนมาอยู่อย่างนี้ … พ่อก็มองดูด้วยความสงสัยว่าหนูสนุกกับการเล่นแบบนี้ได้อย่างไร
แต่หนูก็เล่นไปได้ของหนูเรื่อยๆ อย่างไม่มีวี่แววว่าจะเบื่อ หรือหยุดเล่น …
เส้นผมในปิ่นโต
โรงเรียนของเรามีเด็กนักเรียนที่มาจากหลายหมู่บ้าน ฐานะของแต่ละคนก็แตกต่างกันไป ในสมัยนั้น เศรษฐกิจไม่สู้จะดี เด็กนักเรียนทุกคนจึงต้องหิ้วปิ่นโตมากินที่โรงเรียนทุกวัน เพื่อนที่นั่งเรียนติดกับผมก็เหมือนกัน กับข้าวที่เขาเอามาเป็นกากเต้าหู้ทุกวันเลย แต่ของผมหากไม่ใช่แฮมก็เป็นไข่เจียว ปิ่นโตของเราสองคนจึงต่างกันราวฟ้ากับดิน
ทุกครั้งที่เพื่อนคนนี้จะกินข้าวกลางวัน เขาก็จะหยิบเศษผมที่อยู่ในปิ่นโตออกก่อนทุกครั้ง จากนั้นเขาก็กินอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร แต่พวกเราที่เห็นกลับรู้สึกพะอืดพะอมแทน
รถเมล์เที่ยวแรก
ตอนที่ฉันกำลังจะเข้านอนก็ปาเข้าไป 5 ทุ่มแล้ว นอกหน้าต่างยังคงมีหิมะลงปรอยๆอย่างต่อเนื่อง
ฉันขดตัวอยู่ในผ้าห่ม เอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงมาดู
“ตายแล้ว ถ่านหมดเหรอเนี่ย!”
ฉันไม่ได้ซื้อถ่านมาสำรองด้วยสิ อากาศหนาวขนาดนี้ ฉันไม่ออกไปซื้อให้หนาวหรอก!
ชาติหน้า ผมไม่ขอเป็นลูกของแม่อีกแล้ว!
เขาเกิดมาพร้อมกับโรคกล้ามเนื้อลีบจากไขประสาทเสื่อม (ALS, Amyotrophic lateral sclerosis)
แต่เขามีสติปัญญาดีกว่าคนรุ่นเดียวกัน เขาเป็นลูกคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว (Single mom)
คุณแม่ของเขาคือคุณเหอเหม่ยจินเลี้ยงดูเขาเพียงลำพังตั้งแต่เล็กจนโต เพราะเขาเป็นโรคกล้ามเนื้อลีบฯ จึงทำให้การเคลื่อนไหวร่างกายไม่สะดวก
คุณแม่ของเขาลาออกจากการเป็นผู้จัดการบริษัทประกันภัย ออกมาเปิดบริษัทของตัวเองเพื่อเลี้ยงดูลูก ต่อมาบริษัทของคุณเหอก็ปิดตัวลง แม่ลูกจึงเก็บผักที่แม่ค้าไม่เอาแล้วในตลาดและเลือกซื้อผลิตภัณฑ์ที่ใกล้หมดอายุในซุปเปอร์มาร์เก็ตมาประทังชีวิต
ทุกครั้งที่เขาเห็นสกู๊ปชีวิตในทีวี เขาจึงมักจะเอ่ยอยู่เสมอว่า “อันนี้มันน่าสงสารแล้วเหรอ!”
ความสุขของต้นกล้วย
เช้าวันที่อากาศแจ่มใส แมลงปอตัวหนึ่งกำลังดูดกินน้ำหวานจากปลีกล้วยอย่างหิวกระหาย
“กินเยอะๆนะ เจ้าแมลงปอ จะได้มีแรงบินได้ไกลๆ” ต้นกล้วยร้องบอกด้วยน้ำเสียงสดใส
แมลงปอได้ยินดังนั้น ก็หยุดดูดน้ำหวาน แล้วเอ่ยกับต้นกล้วยว่า “เธอใจดีจัง ดูท่าทางและน้ำเสียงเธอมีความสุขมากนะ”
หมาขี้เรื้อน
พี่ชิต แกเป็นคนใจดำ ชอบยิงนกตกปลาไปเรื่อย แต่ที่หนัก ก็คงเป็นเนื้อหมา แกกินแหลก แม่แกบอก มันบาปนะลูก พี่แก ก็ไม่เคยสนใจ คำเตือนของแม่เลย
เมื่อราว 15 ปีก่อน มีเหตุการณ์ ที่ทำให้แกเปลี่ยนไป… ครั้งนั้น มีแม่หมาขี้เรื้อน ตัวหนึ่ง มันมักวิ่งไปหาของกิน แถวๆ บ้านแกบ่อย เพราะบ้านแกติดตลาด
ช่างไม้
มีช่างไม้สูงอายุคนหนึ่งต้องการจะเกษียณตัวเอง
ก็เลยบอกความต้องการดังกล่าวกับนายจ้างเกี่ยวความต้องการที่จะเกษียณ
และใช้ชีวิตที่หรูหรากับภรรยา
ซึ่งช่างไม้ก็บอกว่าเขาอาจจะเสียดายค่าจ้างที่จะได้รับ
แต่เขาก็ต้องการที่จะเกษียณ
Read More
ไม่อาจเห็นได้ด้วยตา
วันหนึ่ง ขงจื๊อ เมธีจีน พร้อมศิษยานุศิษย์
เดินทางรอนแรมลี้ภัยการเมืองอยู่กลางป่า
พอได้เวลาอาหาร ลูกศิษย์เตรียมตักข้าวใส่จานพร้อมสำรับอาหาร
ขณะกำลังตักข้าวอยู่ห่างๆ นั้น ท่านขงจื๊อสังเกตเห็นว่า
ลูกศิษย์หยิบข้าวจากจานของท่านขึ้นมาใส่ปากเคี้ยว
ท่านจึงสอนและชี้ให้เห็นว่า
การหยิบอาหารจากสำรับของครูบาอาจารย์
มารับประทานก่อนได้รับอนุญาตนั้น
แสดงถึงความ “อนารยะ” ที่น่าตำหนิอย่างยิ่ง
Read More
บนบ่าของคุณมีแมลงปอไหม
มีเมืองเล็กๆ ที่สวยและสงบสุขเมืองหนึ่ง มีคู่รักคู่หนึ่งที่รักกันมาก
ทุกวันพวกเขาจะพากันไป ดู ชม พระอาทิตย์ขึ้นที่ชายหาด
และไปส่งพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าที่ชายหาดตอนโพล้เพล้
ทุกคนที่เคยพวกเขาพบเจอจะมองด้วยสายตาอิจฉาในความรักของคนคู่นี้เสมอ..
แต่แล้ววันหนึ่งเกิดอุบัติเหตุรถชนขึ้น
หญิงสาวผู้โชคร้ายได้รับบาดเจ็บสาหัส
เธอนอนเงียบๆ อยู่บนเตียงของโรงพยาบาล
วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า เธอก็ยังคงไม่ฟื้นคืนมา
Read More