เมื่อแรกเริ่มไม่มีสิ่งใดในจักรวาลเลยนอกจากความสับสนวุ่นวาย ต่อมาความวุ่นวายนั้นรวมตัวกันเข้าเป็นไข่จักรวาลใบหนึ่งเป็นเวลา 18,000 ปี ภายในนั้นคือหยินและหยางที่สมบูรณ์แบบและสมดุล
ผานกู่ถือกำเนิดในไข่ใบนั้น คำพรรณนาถึงผานกู่มักว่าเป็นยักษ์มีขนดก มีเขาอยู่บนศีรษะ ร่างคลุมไปด้วยขน
ภาพลักษณ์ “แม่มดขี่ไม้กวาด” นั้นเกิดขึ้นตั้งแต่สมัยยุคโบราณ มีมานานในประวัติศาสตร์ โดยคำอธิบายหนึ่งที่น่าสนใจของ Robin Skelton นักมานุษยวิทยาเผยว่า การที่แม่มดใช้ไม้กวาดมีรากฐานมาจากความเชื่อของกลุ่ม Pagan (ลัทธินอกศาสนา) ซึ่งมักมีพิธีเต้นระบำกับเสา คราด รวมถึง “ไม้กวาด” และนั่นก็ทำให้พวกที่ลอบสังเกตพิธีซาตานเหล่านี้ เชื่อว่าไม้กวาดจะต้องเป็นอุปกรณ์สำคัญของเหล่าแม่มด
เวียงจันทน์ล้านช้าง อย่าให้ฮุ่งเฮืองศรี
คนบ่มีสีลธรรม อยู่คองเมืองบ้าน
ผู้ใดมาครองสร้าง ปกครองตุ้มไพร่
ขอให้ฮุ่ง เพียงช้างพับหู
ฮุ่งเพียงงูแลบลิ้น ศรีโคตรสาปแช่งเวียง
ตำนานท้าวศรีโคตรพระตบองเพชรสาปแช่งเวียงจันทน์บ่ให้ฮุ่งเฮือง
เป็นตำนานที่ถืกเล่าขานกันมาเป็นเวลาช้านาน
สาเหตุที่ทำให้ท้าวศรีโคตรสาปแช่งเวียงจันทน์นั้นมีเรื่องเล่าสืบมาดังนี้
“รอยพระพุทธบาท ” อยู่บนยอดเขาคิชฌกูฏ หรือเขาพระบาท ตำบลพลวง สูงจากระดับน้ำทะเลประมาณ ๑,๐๗๙ ฟิต รอยพระพุทธบาทนี้จะมีมาแต่ครั้งใดไม่ปรากฏ มีประวัติเล่ามาว่า
เมื่อ พ.ศ.๒๓๙๗ นายติ่ง หรือสมุนติ่ง กับพวกซึ่งอาชีพในการหาไม้กฤษณากะสำนักได้พากันไปหาไม้กฤษณากะสำนักที่บนเขานี้ และได้ไปตั้งที่พักอยู่บนเขานี้ด้วย ตอนกลางวันต่างก็พากันออกไปเที่ยวแสวงหาโชคลาภตามป่า
วนอุทยานเขาตาม่องล่าย จังหวัดประจวบคีรีขันธ์
อดีตกาลนานมาแล้ว ณ ภาคพื้นริมชายทะเลประจวบคีรีขันธ์ มีบ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่บนเนินเขาริมหนองน้ำบ้านอ่าวน้อย ในท้องที่อำเภอเมืองประจวบคีรีขันธ์ จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ (ปัจจุบันสถานที่ตั้งบ้านและหนองน้ำยังมีปรากฏอยู่บนเนินเขาตาม่องล่าย) เป็นที่พำนักอาศัยของครอบครัวครอบครัวหนึ่ง หัวหน้าครอบครัวคือตาม่องล่าย ซึ่งนัยว่ามีเชื้อสายจีน เมียของตาม่องล่ายชื่อนางรำพึง บ้างว่าเป็นชาวบ้านอ่าวมะนาว อำเภอบางสะพาน มีลูกสาวคนหนึ่งชื่อสาวยมโดย มีอาชีพทำประมงและทำไร่
สาวยมโดย เป็นคนขยันขันแข็ง รูปร่างหน้าตาสะสวยงดงามยากที่จะหาสาวใดเปรียบได้ เป็นที่เลื่องลืออยู่ในละแวกบ้านอ่าวน้อยและบ้านใกล้เคียง เป็นที่หมายปวงของชายหนุ่มทั้งใกล้ไกล
ชาวเรือประมงและพ่อค้าวานิชที่จับปลาค้าขายผ่านไปมา เมื่อได้ยลโฉมความงามของสาวยมโดย ก็ต้องตา พึงใจ กันแทบทุกคน จึงเล่าลือกันต่อ ๆ ไป เลื่องลือไปจนเป็นที่รู้จักกันในท้องถิ่นแถบชายฝั่งทะเลแถบนี้
เจ้าพ่อประตูผาหรือ”พระยามือเหล็ก” เป็นคนบ้านต้า (ปัจจุบันคือบ้านหวด อ.งาว จ.ลำปาง) เป็นเด็กกำพร้าบิดามารดา บวชเรียนป็นศิษย์ของเจ้าอธิการวัดนายาง อ.แม่ทะ จ.ลำปาง ได้ศึกษาวิชาอยู่ยงคงกระพัน สามารถใช้แขนแทนโล่ห์ได้ เมื่อลาสิกขาออกมา ชาวบ้านจึงเรียกว่า “หนานข้อมือเหล็ก”
ความเชื่อที่ว่าถ้าวันศุกร์เกิดไปตรงกับวันที่ 13 ของเดือนใดก็ตามแล้ว จะกลายเป็นวันแห่งความโชคร้ายนั้น เป็นความเชื่อที่อยู่ในบรรดาชาติที่พูดภาษาอังกฤษทั่วโลก และยังขยายไปถึงชาติอื่นๆอีกด้วย และในประเทศบางประเทศอย่าง กรีซ สเปน ถือเอาวันอังคารที่ 13 เป็นวันโชคร้ายเช่นกัน สำหรับโรคกลัววันศุกร์ที่ 13 มีชื่อเรียกว่า Paraskavedekatriaphobia หรือ paraskevidekatriaphobia หรือ friggatriskaidekaphobia ซึ่งเป็นอาการหนึ่งของโรค triskaidekaphobia คือ โรคกลัวหมายเลข 13
หลักคำสอนในศาสนาเชื่อดั้งเดิมของชาวไวกิ้ง เชื่อว่า ทุกสรรพสิ่งไม่มีความเป็นจีรังยังยืน ไม่ว่าจะเป็น สรวงสวรรค์หรือโลกพิภพ ซึ่งในที่สุดแล้ว ทั้งหมดก็จะต้องจะพบกับจุดจบ โดยชาวไวกิ้งเชื่อว่า สรรพสิ่งทั้งปวงจะพบกับอวสานในมหาสงครามแห่งวันสิ้นโลก ซึ่งพวกเขาได้เรียกมหาสงครามนี้ว่า แรคนาร็อค (Ragnarok)
มีสุภาษิตฝรั่งบทหนึ่งว่าไว้ว่า “between Scylla and Charybdis” “ระหว่างคาริบดิสและซิลลา” ซึ่งเทียบกับภาษิตไทยก็คือ “หนีเสือปะจระเข้” อันหมายถึงการหลบอันตรายอย่างหนึ่ง แต่กลับพบอันตรายอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งภาษิตนี้มีที่มาจากอสุรกาย 2 ตนในตำนานเทพปกรณัมกรีกซึ่งมีนามว่า ซิลลาและคาริบดีส
ซิลลาและคาริบดิสเป็นอสุรกายที่อาศัยอยู่ที่ช่องแคบเมสสินาในเกาะซิชิลี โดย ณ ช่องแคบนั้นมีวังน้ำวนขนาดใหญ่ชื่อ คาริบดิส ด้วยกระแสน้ำอันเชี่ยวกรากได้ทำให้เรือใหญ่น้อยที่หลงเข้าไป จมลงเป็นอันมากและหากเรือลำใดพยายามแล่นห่างออกจากคาริบดิส ก็จะชนเข้ากับโขดหินชื่อ ซิลลา จนอับปางลงเช่นกัน เพราะซิลลาและคาริบดีสอยู่ห่างกันเพียงแค่ระยะยิงธนูถึงเท่านั้น
ถ้าเอ่ยถึงบ๊ะจ่าง หลายคนคงรู้จักเป็นอย่างดีกับข้าวเหนียวใส่กุนเชียง เนื้อหมู แปะก้วย ถั่ว (และอื่น ๆ) ห่อด้วยใบไผ่เป็นรูปสามเหลี่ยมแล้วนำมานึ่ง ทว่าที่มาของเจ้าบ๊ะจ่างหรือขนมจ้างนี้ เกี่ยวพันกับเรื่องราวของ ฉู่หยวน นักปราชญ์ ผู้ทรงคุณธรรมและรักบ้านเมือง