มีดโกนหนวด
กาลครั้งหนึ่ง มีมีดโกนหนวดสวยอันหนึ่งทำงานอยู่ในร้านตัดผมวันหนึ่งไม่มีลูกค้าเลย มันจึงออกจากด้ามไปผึ่งแดดเมื่อมันเห็นพระอาทิตย์ส่องแสงสะท้อนใบมีดราวกับกระจกมันมีความรู้สึกภูมิใจในประกายของมันมากดังนั้น เมื่อมันหวนคิดถึงอดีตที่เป็นเพียงมีดโกนหนวด จึงรำพันว่า”วันหนึ่ง ข้าจะกลับไปในร้านที่ข้าเพิ่งจะออกมาหยก ๆ ไหมนะ” ไม่แน่ ๆ!พระผู้เป็นเจ้าคงไม่โปรดแน่เลยที่ความงามเจิดจ้าจะกลับไปโกนหนวดที่ฟอกสบู่แล้วของผู้คนหยาบคายน่าเกลียดเหล่านั้น !
ข้าไม่อยากทำงานเป็นเครื่องจักรกลเช่นนั้นอีกต่อไปรูปร่างที่งดงามของข้าถูกสร้างขึ้นมาเพื่อทำงานเหล่านี้หรือ ไม่ใช่แน่!ด้วยเหตุนี้ “ข้าจะไปซ่อนตัวอยู่ในสถานที่ลับเพื่อลิ้มรสชาติชีวิตพักผ่อนแสนสงบ”พูดจบ มีดโกนหนวดก็แอบซ่อนตัวอย่างดีเพื่อหลบสายตาคนอื่น ๆหลายเดือนผ่านไป วันหนึ่ง มันอยากออกไปสูดอากาศจึงออกจากที่ซ่อนแต่กว่าจะออกได้ก็ลำบากลำบนเต็มทีเมื่อมันมองดูตัวเอง มันก็งุนงงเป็นที่สุด ช่างน่าแปลกใจอะไรอย่างนี้มันผิดหูผิดตาเสียจนเหมือนกันเลื่อยขึ้นสนิมและใบมีดของมันก็ไม่สะท้อนความงดงามของพระอาทิตย์อีกต่อไปมันสำนึกผิดอย่างขมขื่น แต่ไร้ประโยชน์ที่จะเสียใจกับความงามที่หายไปมันร้องไห้กับความเสียหายที่แก้ไขไม่ได้แล้วนี้ พร้อมกับพูดว่า”อนิจจา! คมมีดที่เสียไปน่าจะได้ใช้งานที่ร้านตัดผมมากกว่า!ความบางเฉียบของคมมีดข้ากลายเป็นอะไรไปใบมีดที่เจิดจ้าของข้าอยู่ที่ไหนตอนี้ข้าถูกสนิมกินจนกร่อน ดูน่าเกลียดน่าชังความทุกข์ของข้าไม่มีทางแก้ได้” คนขี้เกียจก็เหมือนกับมีดโกนนี้ ไม่ทำงานเอาแต่เพ้อฝัน จึงสูญเสียรูปร่างและความคมไป สนิมนั้นคือความเขลาและความเกียจคร้าน
