บันทึกของพ่อ บทเรียนชีวิตบทที่ 3

เย็นวันนั้น … หนูกำลังเล่นตุ๊กตาอยู่คนเดียว โดยมีพ่อนั่งอ่านหนังสืออยู่ห่างๆ

วิธีเล่นของหนูคือ หยิบตุ๊กตาเดินจากที่หนึ่งไปไว้อีกที่หนึ่ง พอหมดแล้วก็หยิบกลับมาไว้ที่เดิม

วนไปวนมาอยู่อย่างนี้ … พ่อก็มองดูด้วยความสงสัยว่าหนูสนุกกับการเล่นแบบนี้ได้อย่างไร

แต่หนูก็เล่นไปได้ของหนูเรื่อยๆ อย่างไม่มีวี่แววว่าจะเบื่อ หรือหยุดเล่น …

…หนูหอบตุ๊กตาขึ้นมา 3 ตัวเอาไว้กับอก แล้วหนูกำลังจะก้มหยิบขึ้นมาอีกตัว

…หนูตั้งใจที่จะอุ้มทั้ง 4 ตัว เดินเอาไปไว้ในกล่อง

…หลังจากที่หนูพยายามอยู่พักหนึ่ง หนูก็อุ้มขึ้นมาได้ทั้ง 4 ตัว

…หนูอุ้มตุ๊กตาทั้ง 4 ตัว เดินไปได้ราวครึ่งทาง

…ตุ๊กตาตัวหนึ่งก็หล่น

…หนูหยิบตัวที่หล่นขึ้นมา แล้วเดินต่อไปได้อีกหน่อยเดียว

…อีกตัวก็หล่น …

…ในที่สุดหนูเดินไปถึงกล่องด้วยตุ๊กตาเพียง 3 ตัว

 

ลูกรัก…ลูกกำลังเรียนรู้บทเรียนที่สำคัญมากอีกบทหนึ่งในการดำรงชีวิต

ลูกรัก…มันเป็นบทเรียนที่คนผ่านโลกมามากกว่าลูก(บางคน)ยังไม่เข้าใจ

ลูกรัก…การเดินทางบนเส้นทางที่เรียกว่า “ชีวิต” นั้น

…………ถ้าลูก “ถือเอาทุกอย่าง” ไปด้วย ลูกจะไปไม่ถึงไหนหรอก

ลูกรัก…หากลูกต้องการจะไปให้ถึงปลายทาง

…………ลูกต้อง “วางบางอย่าง” ไว้ข้างหลังเสมอ

ลูกรัก…การเดินทางบนเส้นทางที่เรียกว่า “ชีวิต” นั้น

………..คำว่า “ทุกอย่าง” มันหนักเกินไปนะลูก

 

วันหนึ่งข้างหน้า …

เมื่อลูกจมอยู่กับปัญหาชีวิตกองโตที่ลูกแก้ไม่ตก

… ลูกคงจำวันนี้ไม่ได้

เป็นหน้าที่ของพ่อไม่ใช่หรือ ที่จะเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ให้ลูกฟัง

…แล้วพ่อจะเล่าให้ลูกฟัง …

…ขอเพียงแต่วันนั้นลูกจะคิดถึง และ กลับมาหาพ่อ

 

พ่อ