หิกะยัต ปันหยี สะมิหรัง (อิเหนาต้นฉบับ) ตอนที่ 2: ตุ๊กตาของอิเหนา

กิระดังได้สดับมา หลังจากลิกูแห่งดาหาวางยาพิษฆ่าประไหมสุหรีตายแล้ว ก็ทำสเน่ห์เปิดนมโชว์ระตูดาหา จนสามารถขึ้นเป็นใหญ่ มีความกำเริบเสิบสาน อาศัยอำนาจผัวกำจัดผู้ต่อต้าน ทำให้แผ่นดินวิปริตไปต่างๆ
สำหรับก้าโหละ (เจ้าหญิง) จินตะหรา ซึ่งเกิดกับประไหมสุหรีนั้นเหมือนนกปีกหักได้แต่ไปอาศัยอยู่กับ มหาเดหวี เมียลำดับรองของระตูดาหาซึ่งรักนางเหมือนลูก

นอกจากจะต้องเสียใจจากการตายของมารดาแล้ว ยังต้องทนเห็นวันๆบิดาเอาแต่ไปขลุกตัวอยู่ในตำหนักของลิกู โดยไม่ยอมพูดถึงเรื่องลิกูเป็นฆาตกร ทั้งที่มีหลักฐานมากมาย
หากวันไหนจินตะหราทนคิดถึงพ่อมิได้ก็จำต้องบากหน้าไปตำหนักลิกู ให้ลิกูกับก้าโหละ อาหยังเยาะเย้ยนางด้วยประการต่างๆ นั่นแหละถึงจะได้พบพ่อบ้าง

ตัดไปที่เมืองกุเรปัน ระตูกุเรปันคิดถึงการตุนาหงัน (หมั้น) ระหว่างอิเหนาบุตรตน กับจินตะหรา จึงให้อิเหนาทำของขวัญส่งไปให้คู่หมั้น

อิเหนาได้ทราบข่าวความวิปริตของเมืองดาหามาก่อน รู้ว่าหากส่งของดีๆไปให้จินตะหราย่อมถูกอาหยังกลิ้งแย่งเอา จึงคิดอุบายให้ช่างจัดทำตุ๊กตาเด็กขึ้นมาสองตัว ตัวหนึ่งเป็นทองคำประดับเพชร อีกตัวหนึ่งเป็นเงินประดับมุก

ตัวที่เป็นเงินนั้นอิเหนาให้ห่อด้วยผ้าแพรไหมอย่างดีเลิศ ส่วนตัวที่เป็นทองนั้นให้ห่อด้วยผ้าขี้ริ้วส่งไป
ครั้นของทั้งสองถูกส่งไปถึงเมืองดาหาแล้ว ระตูดาหาซึ่งมีไอคิวไม่สูงนักมิได้ระแคะระคายว่าทำไมอิเหนากล้าส่งผ้าขี้ริ้วปนมาในของขวัญระดับรัฐ จึงนำไปให้อาหยังเลือกก่อน
อาหยังซึ่งไอคิวต่ำเช่นกัน ก็หัวเราะดังคะลักคะลัก (อุคริ อุคริ) จึงเลือกของห่อผ้าไหม แล้วส่งห่อผ้าขี้ริ้วไปให้จินตะหรา

…จินตะหราเห็นห่อผ้าขี้ริ้วมาถึงตนก็น้อยใจเสียใจนัก แต่มหาเดหวีสอนว่าเราเป็นลูก เขาให้อะไรมาก็ควรรับ นางจึงจำใจรับไว้…

ปรากฏว่านางต้องผิดคาดเมื่อเปิดห่อออกมาพบกับตุ๊กตาทองคำฝังเพชร! จินตะหราดีใจนักเพราะทราบว่าอิเหนาตั้งใจมอบมันแก่นางจึงเล่นกับตุ๊กตาด้วยความรักใคร่ ยึดถือเป็นสมบัติสำคัญที่สุดในชีวิต

ข้างฝ่ายอาหยังเปิดเจอตุ๊กตาเงินสวยงามก็ดีใจเหมือนกัน เดินถือมาอวดจินตะหรา แต่กลับพบว่าจินตะหรามีตุ๊กตาทองที่สวยกว่าตนอีก!

อาหยังโมโหทราบว่าอิเหนาทำอุบายก็กลิ้งๆใส่จินตะหราร้องว่า “เจ้าพี่โปรดเอาตุ๊กตามาแลกกันเถอะ เพราะน้องเป็นน้อง เจ้าพี่ต้องเสียสละให้!”

จินตะหราฟังก็ตวาดกลับว่า “ยังไงก็ไม่ให้ตุ๊กตานี้! เพราะเป็นของตุนาหงันระเด่นอิเหนา และตัวเองก็ได้เลือกไปก่อนแล้ว จึงส่งของเหลือเดนมาแก่เรา”

อาหยังบังคับพี่ไม่ได้ก็ไปกลิ้งๆใส่ลิกู ลิกูก็ไปกลิ้งๆใส่ระตูดาหาต่อ บอกว่า “พระองค์ให้ของดีกว่าแก่จินตะหราเสมอ เพราะเห็นนางเป็นบุตรีของประไหมสุหรีใช่ไหมล่ะ ส่วนหม่อมฉันมันแค่ลูกชาวบ้าน ยังไงก็ไม่มียศศักดิ์ จะทิ้งขว้างเมื่อใดก็ได้ …ใช่สิพระองค์ย่อมเห็นลูกเมียหลวงสำคัญกว่านม!”

ระตูดาหาตกใจนัก จึงปลอบลิกูว่าแท้จริงตนนั้นจะเห็นนมสำคัญน้อยกว่าลูกเมียหลวงหาได้ไม่
เพื่อพิสูจน์สิ่งนี้ระตูดาหาจึงเรียกจินตะหราเข้าพบ แล้วบังคับให้มอบตุ๊กตาทองคำแก่น้อง
จินตะหราเศร้าเสียใจก็ร้องว่า “เจ้าพ่อเอาแต่มั่วสุมกับฆาตกรฆ่าแม่ มิได้รักลูกแล้วหรือ? …ของนี้เป็นของเหลือเลือกแล้วยังจะมาแย่งจากลูกไปอีก”

ระตูดาหาฟังดังนั้นก็โกรธจึงขู่ว่าจะมอบตุ๊กตามาหรือเปล่า? หากไม่มอบจะตัดผมจินตะหราเป็นการลงโทษ จินตะหรายิ่งน้อยใจกว่าเดิมก็กอดตุ๊กตาคุดคู้อยู่กับพื้น พลางร้องไห้ตัดพ้อพ่อ
ถึงขั้นนี้แล้วระตูดาหาก็ยังหน้ามืดตามัว หยิบกรรไกรแล้วเดินมาจิกหัวจินตะหราขึ้น
…จึงตัดฉับๆจนผมอันสวยงามของนางกุดสั้น!

ความครั้งนี้ชั่วร้ายจนฟ้าดินพิโรธ! ปรากฏอสุนีบาตกลางวันแสกๆ แผ่นดินสะเทือนเลื่อนลั่น ไก่ขันดังตะระก๊อกก๊อกก๊อก ฝูงสัตว์จตุบาททวิบาท แรด กระซู่ ปู ปลา หมาคอร์กี้ วิ่งจากป่ามาทำร้ายผู้คนในเมือง
…หัวใจของจินตะหราก็แหลกสลายลงในการตัดผมครั้งนั้น…

ที่มา: http://pantip.com/topic/33035625