ผู้หญิงคนหนึ่งประสบอุบัติเหตุ
ทำให้ต้องตาบอดทั้งสองข้าง
และเธอก็ทุกข์ทรมานกับการสูญเสียการมองเห็น
แต่สามีเธอก็พยายาม ปลอบใจ และให้กำลังใจเธอตลอด
พยายามสอนให้เธอใช้ประสาทสัมผัสให้มากขึ้น
ดีดพิณให้วัวฟัง
ใน สมัยโบราณ มีนักดนตรีชื่อดังคนหนึ่งชื่อ กงหมิงอี๋ เขาแต่งเพลงได้ เล่นดนตรีก็เป็น เขาเล่นพิณ 7 สายได้ไพเราะน่าฟัง ทำให้มีผู้คนมากมายชอบที่จะฟังเขาเล่น โดยทุกคนต่างก็เคารพนับถือในตัวเขามาก แต่นอกเหนือจากนี้แล้ว กงหมิงอี๋ก็เคยก่อเรื่องตลกๆอยู่บ้างเหมือนกัน
กงหมิงอี๋ไม่เพียงเล่นพิญอยู่แต่ในบ้าน วันไหนอากาศดีๆเขาก็ชอบหอบหิ้วพิณออกไปเล่นที่นอกเมือง วันหนึ่ง เมื่อเขาออกไปถึงนอกเมืองปะกับสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิโชยมาอ่อนๆ กิ่งหลิวที่ลู่ลงก็โบกไปส่ายมาอยู่ไหวๆ วัวตัวหนึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาเล็มหญ้าอยู่ จู่ๆเขาก็นึกสนุกขึ้นมาจึงหยิบพิณขึ้นมาวางและบรรเลงเพลงให้วัวตัวนั้นฟัง แต่วัวตัวนั้นกลับเฉยเมยและกินหญ้าของมันต่อไปอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
เหยือกเต็มหรือยัง
ชายหนุ่มคนหนึ่งได้รับเชิญจากมหาวิทยาลัยเอกชน เพื่อให้เป็นวิทยากรพิเศษสอนวิชาปรัชญาให้กับนักศึกษาปริญญาโท เขาเตรียมการสอนอยู่หลายวันจึงตัดสินใจจะสอนนักศึกษาเหล่านั้นด้วยแบบฝึดหัดง่ายๆ แต่แฝงไว้ด้วยข้อคิด
เขาเดินเข้าห้องเรียนมาพร้อมด้วยของสองสามอย่างบรรจุอยู่ในกระเป๋าคู่ใจ
เมื่อได้เวลาเรียน เขาหยิบเหยือกแก้วขนาดใหญ่ขึ้นมา แล้วใส่ลูกเทนนิสลงไปจนเต็ม
“พวกคุณคิดว่าเหยือกเต็มหรือยัง?” เขาหันไปถามนักศึกษาปริญญาโท
แต่ละคนมีสีหน้าตาครุ่นคิดว่าอาจารย์หนุ่มคนนี้จะมาไม้ไหนก่อนจะตอบพร้อมกัน “เต็มแล้ว…”
เสียงของลูก
มีคุณลุงอายุ ๗๐ กว่าคนหนึ่ง โทรหาลูกสาวทุกวัน และลุงก็ได้ยินแต่เสียงพูดของลูกสาวว่า “ขอโทษค่ะ ตอนนี้ไม่ว่างรับสาย กรุณาฝากข้อความไว้นะคะ” เสียงอ่อนหวานน่ารักนี้ ทำให้คุณลุงพอใจ หน้ามีรอยยิ้ม แม้จะรู้ว่าลูกไม่ได้รับสาย ก็ยังพูดต่อไปว่า “ไม่เป็นไร ไปทำงานของลูกนะ พรุ่งนี้พ่อจะโทรหาใหม่”
กบเลือกนาย
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีกบฝูงหนึ่งอาศัยอยู่ในทะเลสาบกันอย่างอิสระเสรี และมีความสุขเรื่อยมา แต่อยู่มาวันหนึ่ง ซึ่งก็เป็นเหมือนกับทุก ๆ วัน ที่พวกกบจะออกมารวมกลุ่มและส่งเสียงร้อง
” โอ๊บ..โอ๊บ ๆๆๆ ”
แข่งประสานเสียงกันอย่างที่เป็นมาตามปกติ และในที่นั้นก็ได้มีกบตัวหนึ่ง ออกความคิดเห็นขึ้นมาว่า
” ทำไม? พวกเราถึงได้มีเสียงร้องที่แสนจะห่วย อย่างนี้ก็ไม่รู้นะ ดูสิ จะพยายามดัดหรือหนีบเสียงเท่าไหร่ ๆ ก็ ไม่เห็นว่าจะไพเราะขึ้นมาได้เลยสักน้อยนิด ยังไง ๆ ก็ยังออกมาเป็นเหมือนเดิมอยู่นั่นแหละคือ ” โอ๊บ..โอ๊บ ๆๆๆ ” ได้อย่างเดียวจริง ๆ ”
กบตัวอื่น ๆ จึงเข้ามาสมทบ ” ใช่เลยหละ…ดูอย่างพวกนกสิ จะร้อง ” จิ๊บ ๆๆ จิ๊กกุๆๆ ” แสนที่จะไพเราะ ” ” หรืออย่างพวกแมลงไง มันจะส่งเสียง ” ริน ๆๆๆ ” ที่แสนจะไพเราะ ว่าไหม…ว่าไหม พวกเรา… ” กบทุกตัวให้มีความเห็นพ้องต้องกันไปหมดทุกตัวเลยก็ว่าได้
ฝูงนกกระจาบ (สัมโมทมานชาดก ว่าด้วยโทษของการแตกสามัคคี)
…..ในอดีตกาล สมัยพระเจ้าพรหมทัตครองกรุงพาราณสี มีพญานกกระจาบตัวหนึ่งคุมบริวารจำนวนนับพันตัว ท่องเที่ยวหากินอยู่ในป่าใหญ่ได้รับความผาสุกตลอดมา
อยู่มาวันหนึ่ง พรานล่านกบังเอิญมาพบนกกระจาบฝูงนี้เข้า จึงเข้าไปแอบซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้ แล้วทำเสียงร้องเลียนแบบนกกระจาบ เมื่อนกกระจาบได้ยินจึงหลงเข้าใจผิดคิดว่า พวกของตนร้องเรียกจึงบินลงมารวมกันข้างพุ่มไม้นั้น นายพรานซึ่งคอยทีอยู่แล้วก็ทอดตาข่ายลงอย่างรวดเร็ว จับนกกระจาบไปได้อย่างสบาย
นมหนึ่งแก้ว
วันหนึ่ง ขณะที่เด็กชายยากจนคนหนึ่งกำลังเร่ขายสินค้าไปตามบ้านทุกๆบ้านเพื่อเอาไปจ่ายค่าเล่าเรียน เขาได้พบว่าเขาเหลือเหรียญ 10 เซ็นต์เท่านั้น และเขาก็กำลังหิว
เขาตัดสินใจที่จะขออาหารจากบ้านถัดไป แต่ว่าเขารู้สึกประหม่าเมื่อมีหญิงสาวน่ารักมาเปิดประตู แทนที่จะขออาหาร เขากลับขอเพียงน้ำดื่มหนึ่งแก้ว เธอเห็นเขาท่าทางจะหิวจึงได้นำนมหนึ่งแก้วใหญ่ๆมาให้เขา เขาดื่มนมแก้วนั้นช้าๆ และก็ถามขึ้นว่า “ฉันจะต้องตอบแทนเธอเท่าไหร่” เธอตอบเขาว่า “เธอไม่ต้องตอบแทนอะไรฉันทั้งนั้น แม่ของฉันสอนพวกฉันว่าไม่ให้รับสิ่งตอบแทนจากการให้น้ำใจไมตรี” เขาจึงตอบเธอว่า “ถ้าเช่นนั้น ฉันขอบคุณเธอจากใจจริง”
คุ้กกี้หนึ่งห่อ
ที่สนามบินนานาชาติระดับโลก มีนักธุรกิจหญิงแต่งตัวดีคนหนึ่ง จำเป็นต้องรอเวลาถึง 3 ชั่วโมง ในการเปลี่ยนเครื่องบินเพื่อไปจุดหมายปลายทาง เธอจึงตัดสินใจเดินไปซื้อหนังสือ 1 เล่มและคุ้กกี้ 1 ห่อ แล้วเตรียมหาที่นั่งเพื่ออ่านและกินฆ่าเวลาไปพลาง ๆ
คนตาบอดกับโคมไฟ
ยังมีตรอกสายหนึ่งที่ทั้งมืดทั้งแคบ ทั้งยังไม่มีดวงไฟส่องทางให้ความสว่างแม้แต่น้อย ดังนั้นเมื่อถึงยามค่ำคืน การเดินทางในตรอกแห่งนี้จึงเป็นไปด้วยความยากลำบาก
คืนวันหนึ่ง มีพระรูปหนึ่งเดินผ่านเข้ามายังตรอกดังกล่าวเพื่อมุ่งหน้าไปยังอาราม ทว่าด้วยความที่ตรอกนี้มืดมิดกระทั่งนิ้วมือทั้งห้าของตนเองยังไม่อาจมองเห็นได้ เมื่อเดินไปเรื่อยๆ พระรูปนี้จึงทั้งเดินไปชนผู้อื่น และถูกผู้อื่นเดินมาชนไม่หยุดหย่อน สร้างความลำบากยิ่งนัก
คนไข้ริมหน้าต่าง
เมื่อชายป่วยหนักสองคน ต้องมาร่วมชะตากรรมอยู่ในห้องพักฟื้นเดียวกันที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง จึงมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ได้นอนเตียงคนไข้ริมหน้าต่างซึ่งมีแค่บานเดียว
คนป่วยที่ได้เตียงริมหน้าต่างต้องลุกขึ้นนั่งเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงทุกบ่าย เพื่อให้เกิดการระบายของเสียจากปอดสะดวกขึ้น ขณะที่ คนป่วยอีกมุมหนึ่งต้องนอนจมอยู่บนเตียงตลอดเวลา แต่ถึงอย่างนั้น.. เขาทั้งสองก็มักมีเรื่องพูดคุยแลกเปลี่ยนกันเสมอ
ทุกบ่าย.. เมื่อชายข้างหน้าต่างลุกขึ้นนั่ง เขาจะบรรยายทุกสิ่งทุกอย่างที่มองเห็นผ่านหน้าต่างบานนั้นให้เพื่อนร่วมห้องฟัง จึงทำให้ผู้ฟังรู้สึกมีความสุขกับช่วงเวลาหนึ่งชั่วโมงดังกล่าวอย่างยิ่ง เพราะนั่นไม่เพียงทำให้โลกของเขากว้างขึ้น แต่กิจกรรมและสีสันจากโลกข้างนอกยังช่วยให้เขารู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นอีกด้วย
………………………………………………….….