ยิ่งกว่าน้ำใจ

คืนนั้นฝนตก อากาศหนาวเย็นเหลือเกิน ขณะที่ดิฉันกำลังยืนรอรถประจำทางอยู่คนเดียว รถประจำทางคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงป้ายที่ดิฉันยืนอยู่
หญิงชราคนหนึ่งค่อย ๆ ตะเกียกตะกายลงจากรถ แล้วเดินตรงมาทางที่ดิฉันยืนอยู่อย่างเชื่องช้า

“แม่หนู รถประจำทางคันต่อไปจะมาถึงเมื่อไหร่จ๊ะ ?” หญิงชราผู้นั้นถามดิฉัน
ดิฉันจึงถามแกว่า “แล้วคุณยายจะไปรถสายไหนล่ะคะ ?”
พอแกบอก ดิฉันก็อุทานเสียงดังลั่น
“อ้าว! ก็คุณยายเพิ่งลงมาจากรถคันนั้นเมื่อกี้นี้เองนี่คะ”
“เอ้อ” หญิงชราตอบตะกุกตะกักอย่างเขินๆ
“คือว่า…บนรถคันเมื่อกี้นี้ มีชายหนุ่มพิการคนหนึ่งขึ้นมา แต่ไม่มีใครลุกให้เขานั่งเลย ยายรู้ว่าถ้าคนแก่ ๆ อย่างยายลุกให้เขานั่ง เขาคงจะอายแน่ ๆ ยายเลยทำเป็นว่าจะลงเสียที่นี่ พอยายกดกริ่งให้รถจอด เขาก็เดินมานั่งตรงที่ยายได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจ
ส่วนยายก็…เอ้อ…รถประจำทางมันมีเสมอไม่ใช่หรือจ๊ะ แม่หนู ?”

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่คนเราจะเสียสละทำอะไรดีๆด้วยความบริสุทธิ์ใจ แล้วไม่ถูกเข้าใจผิด สงสัย หรือมองแง่ร้าย โดยเฉพาะในสังคมปัจจุบัน ที่มีแต่การแก่งแย่งเอาเปรียบกัน มองหาแต่วัตถุนิยมตลอดเวลา
ถ้าใจเราพร้อม โอกาสการทำสิ่งดีๆที่ไม่จำเป็นต้องใช้วัตถุเงินทองเสมอไปก็จะเปิดกว้าง ถึงไม่มีใครรับรู้ แต่ตัวคุณเองก็จะรู้สึกภูมิใจ และมีความสุขอย่างแน่นอน

ที่มา: Facebook